Je bent niet automatisch gelukkig als je hoog opgeleid, gezond en aan het werk bent. Evengoed kun je dan zo eenzaam zijn dat je je een gevangene voelt in je eigen gedachten. Zo ging het met Adriana. “Je kunt niet de straat op lopen en zomaar aan iemand vragen: wil je mijn vriendin zijn?” Met andere Wereldvrouwen doorbrak ze het taboe.
Meet Adriana: een intelligente, verzorgde zakenvrouw die niet verlegen zit om woorden. Spreek haar en ze zal je trakteren op levenslessen uit alle boeken die ze las, verklaringen voor situaties, een meelevend woord. Adriana staat áán. Maar dat is de buitenkant. Van binnen voelde ze dat ze door-door-door moest en dat je niet mag huilen als je daarin faalt. Dat maakte haar diep eenzaam. Wie ziet dat?
Bron van informatie
Er speelden allerlei factoren mee die eenzaamheid in de hand werkten. “Ik kom uit Roemenie, waar het niet gebruikelijk is over je gevoel te praten”, vertelt Adriana. Je werkt hard en klaagt niet – punt. Vervolgens kwam ik in Rotterdam te wonen en kreeg twee kinderen. Ik kende de Nederlandse taal dus niet. Bovendien maakte corona het ingewikkeld verbindingen te leggen. Daardoor wordt je wereld klein. Achteraf schrik ik ervan hoe eenzaam ik me voelde. Als je ondanks dat alles toch denkt dat je perfect moet zijn, is dat heel moeilijk. Eigenlijk is eenzaamheid een bron van informatie”, vat Adriana samen. “Want het vertelt je wat je mist. Bij mij was dat zachtheid. Me thuisvoelen.”
Minder zwaar
Adriana had behoefte aan meer verbinding met vrouwen. Toen nodige Fatima, coördinator eenzaamheid van MENS, haar uit voor een open dag van de Wereldvrouwen. Een schot in de roos. ‘Wereldvrouwen’ is een samenwerking van MENS en WVT en wil vrouwen met elkaar in contact te brengen en hen aanmoedigen hun sterke kanten te gebruiken. Op de open dag zouden de vrouwen samen gaan koken, wat meteen Adriana’s interesse wekte. “Niet alleen ben ik dol op koken, maar ik merkte ook meteen warmte bij de groep”, zegt Adriana. “Het gemeende welkom riep een gevoel bij me op dat ik nog niet kende: er wordt voor me gezorgd. Dat doet wat met je. Bovendien merk je in een groep dat je niet alleen bent: ieder heeft zijn eigen verhaal. En als je daarnaar luistert, en er is ook plaats voor jou, put je daar kracht uit. Dan ga je minder zwaar aan je eigen zaken tillen en leer je: ik hoef niet ‘alles’ te zijn. Het samenzijn met elkaars eigenschappen daagt je juist uit een imperfecte moeder, zakenvrouw of vriendin te zijn.”
Een stap zetten
Uit het contact met andere vrouwen leert Adriana veel. “Ten eerste ontstond een mind switch: huilen is geen zwakte want verdriet mag er zijn! Ik hoef me niet sterk te houden. Daarnaast leerde ik dat ‘gewoon luisteren’ heel belangrijk is. Dus luisteren zonder mijn problemen te willen oplossen of me te adviseren. Dat je me hoort met je hart en zegt: wat vervelend voor je. Dan voel je echt met me mee. Bovendien heb ik gemerkt dat het goed is me ervan bewust te zijn dat ik een keus heb. Ik kan met mijn verdriet of teleurstelling blijven rondlopen of dat gevoel te lijf gaan. Na verwonding kan ik groeien, maar dat is wel een stap die ík moet zetten.”
Bruggetjes vormen
Vanuit haar nieuwe insteek helpt Adriana andere vrouwen. Zo is Adriana heel sportief. Daarom motiveerde Fatima haar sportlessen te geven om vrouwen te helpen met bewegen. Ook is ze nog steeds te vinden bij de Wereldvrouwen en helpt ze bijvoorbeeld op de kinderboerderij en de ‘Eet mee’-groep. “Als iemand iets met me deelt, vind ik dat een voorrecht. Ik weet hoeveel moeite het kan kosten om je kwetsbaar op te stellen. Maar dan helpen de grote gebeurtenissen in onze levens, die bruggetjes vormen in de communicatie. Als iemand daar wat over vertelt, kan ik de ander laten merken dat zij gezien wordt. Eigenlijk ben ik de persoon die er vroeger niet voor mij was. Op deze manier kan ik de negatieve gebeurtenissen in mijn leven omzetten in iets goeds. Ik krijg er energie van, wat voor mijn gezin ook merkbaar is. Dat voelt heel rijk!”