Stel: je krijgt al heel lang een bijstandsuitkering. Maar je wílt graag aan het werk. Dan valt het soms niet mee om uit de oude situatie te komen en een nieuwe start te maken. Daar weet Simon alles van. Zijn devies? Tanden op elkaar en doorzetten! MENS hielp hem daarbij.
Als je hem zelfverzekerd door de gangen van Kunstenhuis Idea ziet lopen, zou je niet zeggen dat Simon een lange weg achter de rug heeft. Hij voelt zich als een vis in het water, kent alle hoeken van het gebouw en alle mensen die er werken. Dat is niet altijd zo geweest. “Na mijn twaalfde stopte ik om allerlei redenen met school’, vertelt hij. “Ik heb de draad nooit meer opgepakt omdat iedereen om me heen, bij alles wat ik deed, zei: dat kan je toch niet. Dat ging ik geloven: ik kan niks.”
Geen schijn van kans
De uitwerking van die boodschap is niet mis. Simon komt thuis te zitten, zonder diploma’s, zonder werk en zonder perspectief. Toch blijft het altijd kriebelen. Simon: “Steeds bleef de onrust: ik moet iets! Maar dan keek ik om me heen en zakte de moed me in de schoenen. Mijn vader kon me niet helpen, want die kreeg zelf ook een uitkering. Een opleiding kon ik niet doen, want het geld ervoor had ik niet. En tot overmaat van ramp raakte ik doof na een auto-ongeluk. Als je met die optelsom naar werk gaat zoeken, kun je op je vingers natellen dat je geen schijn van kans maakt. Je ziet bevestigd wat je al geloofde en dat is moeilijk hoor… Ik stond er alleen voor, wilde me heel graag bewijzen, maar niemand zag wat in me. Ik werd klein gehouden – zo voelde dat. Terwijl je juist iemand nodig hebt die je aanmoedigt en in je gelooft.” Nóg raakt Simon geëmotioneerd.
Hangjongeren weggestuurd
Dan krijgt hij juist zo iemand op zijn pad. Op een dag loopt hij langs bij Kunstenhuis Idea. Zoals vaker ‘hangen’ er wat jongeren rond, schijnbaar doelloos. Ze pesten een jongetje met een beperking en dat steekt Simon. Misschien is het omdat hij het gemis aan perspectief herkent, maar in elk geval stapt Simon op de jongeren af. “Ik heb rustig met hen gepraat en had blijkbaar overwicht waardoor ze luisterden. Daarna heb ik ze weggestuurd.” Duidelijk iets waar Simon wél goed in is, concludeert Willeke van Basis Maatwerk verheugd als ze van de gebeurtenis hoort.
Kwaliteiten gebruiken
Stapje voor stapje gaan gesprekken met MENS over de mogelijkheden van Simon, in plaats van over wat hij niet kan of heeft. Er komt een hoortoestel. Zijn kinderen helpen een opleiding rond te krijgen. “Als je de opleiding Zorg en Welzijn gaat doen, kun je misschien wel locatiebeheerder worden”, krijgt Simon te horen. “In die functie kunnen we jouw kwaliteiten goed gebruiken.” “Dat voelt dubbel”, weet Simon. “Aan de ene kant zoek je jarenlang kansen om je te bewijzen. Maar als die komen, is er die enorme onzekerheid. Onderschat niet hoe moeilijk het is om weer te gaan leren en investeringen te doen als je niet weet of het je lukt. Als instanties je vijanden zijn en je met iedereen een conflict hebt. Als je je uitkering en toeslagen kwijt raakt maar thuis wel zes kinderen hebt. In die tijd was Fatima van MENS er om te zeggen: je kan het, probeer het gewoon!”
Inspirator van anderen
Wat blijkt nu? De opleiding – anderhalf jaar lessen en stages – verloopt vlotjes en daar schrikt Simon wel even van. Eigenlijk is hij goed in heel veel dingen, blijkt nu. Als locatiebeheerder van Kunstenhuis Idea is hij zelfs een inspirator geworden van andere mensen. Hij steekt mensen een hart onder de riem, moedigt hen aan stappen te zetten of een opleiding te volgen. Wie had dat gedacht? Simon: “Als mensen in de moeilijkheden zitten, hebben ze iemand nodig die twee dingen doet: naar hen luisteren en hun perspectief bieden. Ik heb zo iemand getroffen en geef nu dat immateriële cadeau door aan anderen. Niemand kan niks, vertrouw erop dat ook jij mogelijkheden hebt. Er is voor iedereen een geschikte plek!”